Ο πόνος θέλει μια σκέψη...

Δε σου κράτησα ποτέ κακία...

Παράπονο μόνο...
Να ήξερες πόσες νύχτες προσπαθούσα με τη σκέψη μου να επικοινωνήσω μαζί σου...
Να σου στείλω ένα μήνυμα...

Κι εσύ δεν άκουγες...
Ξέρεις, ο πονεμένος αποζητά τον ίσκιο ενός ανθρώπου,
για να καθίσει από κάτω, να κουρνιάσει και να κλάψει με την ησυχία του.
Ο πόνος θέλει μια σκέψη...
Ένα καταφύγιο για να καταλαγιάσει... Όταν δεν υπάρχει τίποτα γίνεται πιο σκληρός.
Πιο κοφτερός... Σε παίρνει το κατόπι κι όπου σε βρει σε μαχαιρώνει,
ώσπου να σε ρημάξει...
Μόνο οι πολύ δυνατοί, οι πολύ οχυρωμένοι τα βγάζουν πέρα.
Κι εγώ δεν ήμουν ποτέ τόσο δυνατή...
Και καθόλου οχυρωμένη.

Αλκυόνη Παπαδάκη