Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΓΙΝΕ

ΜΕ ΑΓΑΠΩ

Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΓΙΝΕ

Είμαστε πολύ σχιζοφρενικά εμείς τα ανθρωπάκια, τελικά, δεν μπορείς να πεις. Δεν υπάρχει καμία, αλλά καμία απολύτως περίπτωση, σε οποιαδήποτε φάση και κατάσταση της ζωής μας κι αν τύχει, να είμαστε μία από τις πλέον χαρούμενες μετοχές της νέας ελληνικής: ευχαριστημένοι. Πάντα κάτι μας λείπει, πάντα κάπου χωλαίνουμε, πάντα οφείλουμε να γκρινιάζουμε, να μιρλιάζουμε, να σπάμε τα νεύρα των γύρω μας και να δοκιμάζουμε και τις αντοχές μας....

...

 

Σιγά που θα αποτελούσες την εξαίρεση στον κανόνα! Θεωρητικά, τα έχεις όλα, ή τουλάχιστον τα απολύτως απαραίτητα, τα οποία ωστόσο και δεν εκτιμάς όσο θα έπρεπε (όπως και το 99% του πληθυσμού άλλωστε): υγεία, ανθρώπους γύρω σου και μία ζωή αξιοπρεπέστατη. Κι όμως, κάτι σε τρώει, σε βασανίζει, δεν σε αφήνει να χαρείς ρε παιδί μου: σε αυτό θα ήθελες να μοιάζεις σε εκείνον, στο τάδε θα ήθελες να ήσουν έτσι κι όχι γιουβέτσι, στο δείνα… ουφ, κουράστηκα!

Το να κυνηγάς το καλύτερο, όπως το έχεις στο μυαλό σου και το σκέφτεσαι, δεν είναι καθόλου κακό. Ούτε το να έχεις συνεχείς και ανοδικούς στόχους. Το να σου δημιουργούνται εμμονές, οι οποίες επηρεάζουν το σύνολο της ζωής σου, με εσένα να κυνηγάς συνεχώς Χίμαιρες και μεταλλάξεις σε κάτι που και εσύ η ίδια δεν ξέρεις ακριβώς τι είναι, σε οδηγεί σε καταστάσεις, από τις οποίες δεν μπορεί να σε βγάλει ούτε ο Κούντερα, ούτε και κανείς άλλος. Σκέψου απλά τα παρακάτω, και άρχισε να μαζεύεις και να αναθεωρείς:

• Η αλλαγή, όποια και αν είναι, και σε όποιον τομέα, δεν λέει τίποτα παραπάνω, από αυτή ακριβώς την αλλαγή. Εξηγούμαι: ωραία, άλλαξες, έγινες κάτι άλλο, έφτασες το στόχο σου. Και λοιπόν; Πόσο νομίζεις ότι θα κρατήσει το παραμυθένιο σκηνικό, πόσο καιρό ακριβώς θεωρείς ότι θα αντέξεις πριν βάλεις πλώρη για άλλες πολιτείες; Όπως σε κόβω, όχι και πολύ. Και πάντως, αν έχουν έτσι τα πράγματα, δεν σηματοδοτεί τίποτα περισσότερο για σένα, από το γεγονός ότι τα κατάφερες, μπράβο, είσαι η καλύτερη, μπλα μπλα μπλα…
• Η αγωνία για να γίνεσαι διαρκώς κάτι άλλο δηλώνει αδυναμία χαρακτήρα. Και ανασφάλεια τρομερή, η οποία και είναι αυτό που πρέπει να ψάξεις πραγματικά. Το να θες να μεταλλάσσεσαι διαρκώς δεν σε μετατρέπει σε καταραμένη καλλιτέχνιδα ούτε σε avant garde προσωπικότητα της πόλεως των Αθηνών. Ξεκόλλα και σκέψου ελάχιστα λογικά. Για ποιο λόγο δεν σου αρέσει αυτό που είσαι και κυνηγάς συνέχεια το κάτι άλλο, προσπαθώντας να ξεφύγεις από αυτό; Εδώ αξίζει αληθινά το σκάλισμα, στο κέντρο και όχι στα γύρω γύρω…
• Και σε ποιόν ή σε τι πρέπει να μοιάσεις στην τελική; Αυτό που έχεις κάθε φορά στο μυαλό σου ως το ιδανικό, λέει πολλά για τους στόχους σου, και το τι έχεις στο μυαλό σου, αλλά κυρίως, λέει πολλά για σένα την ίδια. Άλλο να θες να μοιάσεις σε μια επιστήμονα, και άλλο στη Φανή από το χωριό, με τα πιασιματάκια και το τέλειο παστιτσάκι. Βλέπεις την ειδοποιό διαφορά; Αν ναι, άρχισε να σκέφτεσαι τι είναι αυτό που πραγματικά λείπει από τη ζωή σου, μπας και μπορέσεις να αρχίσεις να το ψάχνεις, χωρίς να μπαίνεις σε τριπάκια και διαδικασίες μιμήσεων, που σε απομακρύνουν πιο πολύ από τον πραγματικό σου στόχο. Είναι πολύ ευκολότερο…
• Η ατέρμονη αλλαγή έχει και τις συνέπειες της. Για την ακρίβεια, μπορεί στο πακετάρισμα να χάσεις πράγματα στο δρόμο, ή να αφήσεις άλλα πίσω, τα οποία νόμιζες ότι δεν χρειαζόσουνα, αλλά τελικά συνειδητοποιείς ότι σου ήταν πολύτιμα. Αν πρόκειται για κομμάτια του εαυτού σου, που πλέον χάθηκαν οριστικά, τότε συνειδητοποιείς τη σοβαρότητα των πραγμάτων, και μπαίνεις σε πολύ πιο επώδυνες και οδυνηρές διαδικασίες, από τις οποίες κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι θα βγεις σώα και αβλαβής (όχι, δεν σε τρομοκρατώ καθόλου…)

Η λύση στα παραπάνω; Δεν είναι μία, και δεν είναι η απολύτως σωστή. Το να σου πετάξω μία πρόταση τύπου «αποδέξου τον εαυτό σου ως έχει και απλά κάνε μικροεπιδιορθώσεις και μερεμέτια σε ότι κρίνεις απαραίτητο» απλά δεν θα σε βοηθήσει σε πρώτο επίπεδο, θα σε ταλαιπωρήσει τραγικά δε σε δεύτερο. Απαιτούνται πολύ πιο προχωρημένες κινήσεις, που δηλώνουν πραγματική αποδοχή των ελαττωμάτων σου, συμφιλίωση με όσα σου έχουν δοθεί και τα οποία οφείλεις να εκτιμάς και διάθεση να προβείς σε αλλαγές οι οποίες θα σε βοηθήσουν από τη μία να βελτιωθείς, δεν θα αλλοιώσουν δε την ουσία σου στην πορεία. Πολύπλοκο; Δύσκολο; Ναι, είναι. Ποιος είπε ωστόσο ότι ο δρόμος είναι πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα; Πάντως όχι όσοι επενδύουν στις εύκολες λύσεις, με συνεχείς κωλοτούμπες, μεταστροφές χαρακτήρα και πάει λέγοντας και κλαίγοντας. Το θέμα είναι, όταν έρθει η προσωπική σου ώρα της κρίσης, να μη βρεθείς λειψή στο ζύγι. Και να γνωρίζεις ότι προσπάθησες, παραμένοντας κάτι για το οποίο είσαι υπερήφανη. Από εκεί και πέρα, μικρή σημασία έχουν όλα τα υπόλοιπα, αλήθεια στο λέω…

 Από τον Μιχάλη Χορευτάκη

Πηγή: http://www.marymary.gr