Μερικές φορές και στο σχολείο, ο δρόμος για την κόλαση ή τουλάχιστον για την τυραννία των μαθητών είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις.
Στην ιστορία μας, αυτή με τις καλύτερες προθέσεις είναι μια νέα στο επάγγελμα και στην ηλικία καθηγήτρια, που όμως δεν είναι νέα για μια συγκεκριμένη Β΄ Λυκείου. Αυτή την τάξη την έχει για τρίτη χρονιά, γιατί το σχολείο ήταν γυμνάσιο με λυκειακές τάξεις. Οι σχέσεις της με τα παιδιά άριστες, οι στόχοι υψηλοί, το επίπεδο επικοινωνίας αξιοζήλευτο. Στόχος της πρώτος και βασικός να τα προετοιμάσει σωστά για την επόμενη χρονιά, να μην αφήσει κενά, γιατί εκεί ούτε φροντιστήρια, ούτε ιδιαίτερα. Κι αυτή η ευθύνη τη βάραινε πάρα πολύ, ας είναι αυτό το ελαφρυντικό της.
Μια μέρα λοιπόν, ενώ απολάμβανε το καφεδάκι της στο γραφείο σε ένα κενό, ένας συνάδελφος της λέει κοιτώντας το πρόγραμμα: "Δεν έχεις κενό, έχεις Β΄ Λυκείου, άλλαξε το πρόγραμμα!"
Πετιέται επάνω, ορμάει στην τάξη, μια ώρα χαμένη, πάνω από το πτώμα της!
Κλειστή η πόρτα, κουρτίνες τραβηγμένες και...άκρα του τάφου σιωπή!
Για να μην τους πάρει χαμπάρι και καταλάβει το λάθος, κατάφεραν το ακατόρθωτο! Να μείνουν απόλυτα ήσυχοι σε κενό!
Στα γρήγορα αντιλήφθηκε τι είχε συμβεί και έγινε έξαλλη!
Και τι δεν τους έψαλλε!
Πώς δεν το περίμενε από αυτούς, νόμιζε ότι είχαν μια άλλου επιπέδου σχέση, ότι δεν χώραγαν κοροϊδίες ανάμεσά τους, ότι τους είχε εμπιστοσύνη. Ήταν απίστευτο κρεσέντο. Κρεσέντο παραλόγου. Τα παιδιά την κοίταζαν κατάχλωμα, ψέλλιζαν δικαιολογίες, συγνώμες, κάποιο πήγε να πει δειλά "παιδιά είμαστε...κι εσείς στη θέση μας..."
Β' γύρος εξάψαλμου, μέχρι δακρύων αυτή τη φορά.
Γύρισε σπίτι, ηρέμησε και συνειδητοποίησε πόσο εκτός ελέγχου είχε βρεθεί για ένα τόσο ασήμαντο γεγονός.
Την άλλη μέρα τους ζήτησε συγνώμη, χωρίς δικαιολογίες.
Όχι μόνο τη συγχώρεσαν, αλλά κάθε φορά που αργούσε λίγο, κάποιος διακριτικά την ειδοποιούσε πως έχουν μάθημα!
Τι τραβάνε και τα παιδιά!
Αναδημοσίευση από: http://thrania.blogspot.gr/2008/01/blog-post_19.html
Στην ιστορία μας, αυτή με τις καλύτερες προθέσεις είναι μια νέα στο επάγγελμα και στην ηλικία καθηγήτρια, που όμως δεν είναι νέα για μια συγκεκριμένη Β΄ Λυκείου. Αυτή την τάξη την έχει για τρίτη χρονιά, γιατί το σχολείο ήταν γυμνάσιο με λυκειακές τάξεις. Οι σχέσεις της με τα παιδιά άριστες, οι στόχοι υψηλοί, το επίπεδο επικοινωνίας αξιοζήλευτο. Στόχος της πρώτος και βασικός να τα προετοιμάσει σωστά για την επόμενη χρονιά, να μην αφήσει κενά, γιατί εκεί ούτε φροντιστήρια, ούτε ιδιαίτερα. Κι αυτή η ευθύνη τη βάραινε πάρα πολύ, ας είναι αυτό το ελαφρυντικό της.
Μια μέρα λοιπόν, ενώ απολάμβανε το καφεδάκι της στο γραφείο σε ένα κενό, ένας συνάδελφος της λέει κοιτώντας το πρόγραμμα: "Δεν έχεις κενό, έχεις Β΄ Λυκείου, άλλαξε το πρόγραμμα!"
Πετιέται επάνω, ορμάει στην τάξη, μια ώρα χαμένη, πάνω από το πτώμα της!
Κλειστή η πόρτα, κουρτίνες τραβηγμένες και...άκρα του τάφου σιωπή!
Για να μην τους πάρει χαμπάρι και καταλάβει το λάθος, κατάφεραν το ακατόρθωτο! Να μείνουν απόλυτα ήσυχοι σε κενό!
Στα γρήγορα αντιλήφθηκε τι είχε συμβεί και έγινε έξαλλη!
Και τι δεν τους έψαλλε!
Πώς δεν το περίμενε από αυτούς, νόμιζε ότι είχαν μια άλλου επιπέδου σχέση, ότι δεν χώραγαν κοροϊδίες ανάμεσά τους, ότι τους είχε εμπιστοσύνη. Ήταν απίστευτο κρεσέντο. Κρεσέντο παραλόγου. Τα παιδιά την κοίταζαν κατάχλωμα, ψέλλιζαν δικαιολογίες, συγνώμες, κάποιο πήγε να πει δειλά "παιδιά είμαστε...κι εσείς στη θέση μας..."
Β' γύρος εξάψαλμου, μέχρι δακρύων αυτή τη φορά.
Γύρισε σπίτι, ηρέμησε και συνειδητοποίησε πόσο εκτός ελέγχου είχε βρεθεί για ένα τόσο ασήμαντο γεγονός.
Την άλλη μέρα τους ζήτησε συγνώμη, χωρίς δικαιολογίες.
Όχι μόνο τη συγχώρεσαν, αλλά κάθε φορά που αργούσε λίγο, κάποιος διακριτικά την ειδοποιούσε πως έχουν μάθημα!
Τι τραβάνε και τα παιδιά!
Αναδημοσίευση από: http://thrania.blogspot.gr/2008/01/blog-post_19.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου