Πληγώθηκαν τα γράμματα...

"Αγάπησα! Αγάπησα! Αγάπησα!
Κραυγάζεις συνεχώς και σηκώνεις λάβαρα για να τ' αποδείξεις.
Δε σου 'μαθε κανείς, φιλαράκι, πως η αγάπη δεν είναι λάβαρο;
Δε σου 'μαθε κανείς πως η αγάπη, όταν γίνεται κραυγή, τρομάζει;
Δε φοβάμαι τόσο τις ανοιχτές θάλασσες.
Τ' άγρια κύματα. Τα πεινασμένα σκυλόψαρα.
Πιο πολύ με φοβίζει η πλήξη των λιμανιών.
Η αβάσταχτη απειλή των κάβων...
Μάζεψα όλες τις πυγολαμπίδες της γης, για να γράψω μια μόνο λέξη. Αγάπη.
Κι ύστερα, επειδή μ' άρεσε πολύ το έργο μου, άρχισα να καλώ όποιον έβρισκα μπροστά μου, για να το θαυμάσει.
Σιγά σιγά, η λέξη μου γέμισε δαχτυλιές.
Πληγώθηκαν τα γράμματα.
Νύσταζαν κι οι πυγολαμπίδες και μ' εγκατέλειψαν."

Απόσπασμα από το βιβλίο <<Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή>>
    Αλκυόνη Παπαδάκη