Γράφει η Άννα Παππά, Δασκάλα - Συγγραφέας
Σήμερα ο νέος άνθρωπος, που προσφέρει τη φρεσκάδα του, την προθυμία του, τα χρόνια της πρώιμης ηλικίας του, ζητά από το δάσκαλό του, να είναι μια καλλιεργημένη διάνοια, ένα πνεύμα ανοιχτό και ανήσυχο. Στην εποχή της απόλυτης επαγγελματικής εξειδίκευσης, όπου ο εμπειρισμός δεν αρκεί, ισχύει περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή, ο νόμος της επιστημονικής αρτίωσης.
Χρειάζεται λοιπόν, επίμονη παρακολούθηση των παιδολογικών επιστημών και προοδευτική αναβάθμιση της γενικής καλλιέργειάς του δασκάλου, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη σύγχρονη σχολική πραγματικότητα, να αποβεί άξιος ενσαρκωτής ιδανικών πολιτισμού και ανθρωπισμού, να οδηγήσει φυσικά και αβίαστα στο βιολογικό ωρίμασμα ατόμων με γνωστική περιέργεια, που είναι οι μαθητές. Χρειάζεται από μέρους του, έρευνα και ορθή διαχείριση της παιδικής νοοτροπίας, των ενδιαφερόντων, των αναγκών και ροπών του νέου ανθρώπου.
Με την αδιάκοπη λοιπόν μελέτη του και τις συνεχείς επιμορφώσεις του, μέσα από αέναη προσωπική προσπάθεια, πρέπει να καταφέρει να ξεφύγει από τη ρουτίνα που βασανίζει άλλους υπαλλήλους. Είναι λάθος να ασκεί τη διδασκαλία όπως ο δικός του δάσκαλος παλαιότερα. Τη θεωρία που είναι αποταμιευμένη στα βιβλία, να την ξεπεράσει. Να την κάνει πράξη ανανεωτική, ευεργετική και απολυτρωτική στη σχολική του πρακτική.
Η διδασκαλία χρειάζεται ψυχή, χρειάζεται προσωπικότητα, για
να βγαίνουν οι μαθητές πλουσιότεροι σε γνώσεις και καλύτεροι ως άνθρωποι. Ο
δάσκαλος δεν είναι διεκπεραιωτής εγγράφων ρουτίνας, δεν κάθεται σε μια καρέκλα
ενός γραφείου, αντίθετα είναι δημιουργός ανθρώπων και κοινωνίας. Ο δάσκαλος δεν
είναι ένας συνηθισμένος επαγγελματίας. Έχει απέναντί του καθημερινά μάτια
άδολα, αθώα, αγνά και γεμάτα απορία. Έχει ψυχές που αναζητούν την αλήθεια. Είναι ψυχοπλάστης.
Αυτή είναι η αλήθεια, που ξεχειλίζει μέσα από τις φωνές όλων των εκπαιδευτικών των σχολείων μας. Μια χιλιοειπωμένη αλήθεια όμως, που δυστυχώς στη χώρα μας, δεν κατόρθωσε να γίνει ακόμη συνείδηση τόσο από μερικούς γονείς όσο και από την ίδια την πολιτεία.
Επιπλέον, η οικονομική κατάσταση του Έλληνα δασκάλου, παρουσιάζει επικίνδυνη επιπλοκή. Από όλους ομολογείται ότι οι μισθοί, είναι μισθοί πείνας. Και η οικονομική αυτή αθλιότητα εξουθενώνει ηθικά και ίσως αχρηστεύει κάθε άλλη δυνατότητα.
Πιο πέρα από τις οικονομικές συμπληγάδες προσκρούει και σε άλλο θανάσιμο ύφαλο. Είναι η γενική ανυποληψία, της προσωπικής αξίας σήμερα στον τόπο και η συνεπαγόμενη κοινωνική απαξίωση του έργου του δασκάλου. Ο δάσκαλος μετατράπηκε στη συνείδηση της κοινωνίας, σε ένα κοινό, κοινότατο κρατικό υπάλληλο που απλά παρέχει τίτλους. Έτσι δεν υφίσταται η αρμόζουσα ηθική αναγνώριση και εκτίμηση για το δάσκαλο και δεν γίνεται καμία αξιολόγηση της προσφοράς του.
Παρά ταύτα, μέσα σε αυτό το αρνητικό κλίμα, είναι αλήθεια ότι, κατά κανόνα ο δάσκαλος, κατορθώνει να κρατά ακέραια τη «διδασκαλική συνείδηση», ώστε με την πίστη του στη μορφωτική του αποστολή και τη συναίσθηση της ευθύνης του να αγωνίζεται στις ημέρες μας, να αντιμετωπίσει όσο εξαρτάται απ’ αυτόν, την προβληματικότητα της εποχής.
Αυτή είναι η αλήθεια, που ξεχειλίζει μέσα από τις φωνές όλων των εκπαιδευτικών των σχολείων μας. Μια χιλιοειπωμένη αλήθεια όμως, που δυστυχώς στη χώρα μας, δεν κατόρθωσε να γίνει ακόμη συνείδηση τόσο από μερικούς γονείς όσο και από την ίδια την πολιτεία.
Επιπλέον, η οικονομική κατάσταση του Έλληνα δασκάλου, παρουσιάζει επικίνδυνη επιπλοκή. Από όλους ομολογείται ότι οι μισθοί, είναι μισθοί πείνας. Και η οικονομική αυτή αθλιότητα εξουθενώνει ηθικά και ίσως αχρηστεύει κάθε άλλη δυνατότητα.
Πιο πέρα από τις οικονομικές συμπληγάδες προσκρούει και σε άλλο θανάσιμο ύφαλο. Είναι η γενική ανυποληψία, της προσωπικής αξίας σήμερα στον τόπο και η συνεπαγόμενη κοινωνική απαξίωση του έργου του δασκάλου. Ο δάσκαλος μετατράπηκε στη συνείδηση της κοινωνίας, σε ένα κοινό, κοινότατο κρατικό υπάλληλο που απλά παρέχει τίτλους. Έτσι δεν υφίσταται η αρμόζουσα ηθική αναγνώριση και εκτίμηση για το δάσκαλο και δεν γίνεται καμία αξιολόγηση της προσφοράς του.
Παρά ταύτα, μέσα σε αυτό το αρνητικό κλίμα, είναι αλήθεια ότι, κατά κανόνα ο δάσκαλος, κατορθώνει να κρατά ακέραια τη «διδασκαλική συνείδηση», ώστε με την πίστη του στη μορφωτική του αποστολή και τη συναίσθηση της ευθύνης του να αγωνίζεται στις ημέρες μας, να αντιμετωπίσει όσο εξαρτάται απ’ αυτόν, την προβληματικότητα της εποχής.
Αναδημοσίευση από: http://pappanna.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου