Ένα πολύ αγαπημένο μου ποίημα!

«ΑΝ Μ’ ΗΓΑΠΑΣ»

(Εκ του Γαλλικού)

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

Αν του βίου μου το σκότος

Φαεινή έρωτος ακτίς

Διεθέρμαινεν, ο πρώτος

Της αλγούσης μου ψυχής

Ο παλμός ήθελεν ήτο ραψωδία ευτυχής.

Δεν τολμώ να ψιθυρίσω

Ό,τι ήθελον σε ειπεί:

Πώς χωρίς εσέ να ζήσω

Μοί είναι αφόρητος ποινή –

Αν μ’ ηγάπας… πλήν, φευ, τούτο είν’ ελπίς απατηλή!

Αν μ’ ηγάπας, των δακρύων

Ήθελον το τέρμα ιδεί

Και των πόνων των κρυφίων.

Οι δε πλάνοι δισταγμοί

Δεν θα ετόλμων πλέον να δείξουν την δολίαν των μορφή.

Εν τω μέσω οραμάτων

Θείων ήθελ’ ευρεθείς.

Ρόδα θαλερά την βάτον

Θα εκόσμων της ζωής –

Αν μ’ ηγάπας… πλην, φευ, τούτο είν’ απατηλή ελπίς!

1884